Bir gün, yine yalnız hissettiğim bir akşamda

Bigün, yine bir tek hissettiğim bir akşamda, cesaretimi topladım ve Murat’la mevzuşmaya karar verdim. “Murat, seninle konuşmamız lazım,” dedim. Gözlerini ekrandan ayırmadan, “Ne var Ayşe?” diye yanıt verdi. İçimden derin bir nefes alarak, “Bizimle, evliliğimizle ilgili bir sorun bulunduğunu düşünüyorum. Sanki birbirimizden uzaklaşıyoruz. Eskisi benzer biçimde değiliz,” dedim.

Murat, nihayet bana dönüp baktı. “Ne demek istiyorsun Ayşe? İşim çok yoğun, eve geldiğimde sadece biraz dinlenmek istiyorum. Lütfen sorun çıkartma,” dedi.

Bu yanıt, içimde biriken tüm duyguları patlatan bir tetikleyici oldu. “problem çıkartmak mı? Yalnız birazcık ilgi ve anlayış isterim. Evliliğimizin bu hale gelmesinden dolayı çok üzgünüm,” dedim.

Murat’ın yüzündeki ifadesizliği görmek, içimi daha da acıttı. “Ayşe, yaşam her vakit tozpembe olamaz. Gerçek dünyada işler bu şekilde yürüyor. Lütfen abartma,” dedi ve yeniden televizyona döndü.

O gece, gözyaşlarımı yastığıma gömerek uyumaya çalıştım. Artık anladım ki, Murat ile aramızdaki mesafe yalnız fizyolojik değil, duygusaldı da. Seneler geçtikçe, bu mesafe daha da büyüdü ve ben kendimi her geçen gün daha bir tek hissettim.

Bir gün, kendimi dışarı atmaya karar verdim. Sokaklarda anlamsızca dolaşırken, bir

Üsteki Resimden diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz.